-შევიდეთ არა?
-ჰო და მალე წავიდეთ.
-როგორც იტყვი.
-რა ხმაა? რა მოხდა?
-ლიზი აქ დარჩი ახლავე მოვალ.
-კარგი, ოღონდ მალე მოდი, თორემ მარტო მეშინია.
ნეტავ რა მოხდა, სასიამოვნო ადამიანია, მივხვდი ვცდებოდი.
-რა მოხდა მათე?
-ლიზი სახლში წავიდეთ.
-რა მოხდა მათე?
-ლიზი წავიდეთ.
-უკაცრავად რა მოხდა?
-ავარიაა.
-ლიზიიიი.
-ლუკა.....მარი......
-ლიზი არა სხვა მოხვდა.
-ლუკა.......მარი....
-ლიზი არა, ლიზი ლიზი გთხოვ ლიზი არა.
-ლუკაააააა.....მარიიიიი..........
-ლიზი ლიზი დაიცადე.
-რა ხდება როგორ არიან?
-როგორ არიან, უკვე აღარ არიან.
-უკაცრავად ლუკა და მარი.....
-ორივე დაიღუპა.
ფეხს ვერარ ვამოძრავებდი ჩავიკეცე და მათემ დამიჭირა, ხმას ვერ ვიღებდი, სუნთქვა მიჭირდა, თითქოს სული და გული ერთად ამომაცალეს.
-ლუკა....მარი.... თქვენ ხომ დაიფიცეთ, თქვენ ხომ პირობა მომეცით, თქვენ ხომ შემპირდით არასოდეს მიგატოვებთო. თქვენ დაიფიცეთ, თქვენ დაიფიცეთ სულ შენთან ვიქნებითო, არასოდეს მარტო არ დაგტოვებთო, თქვენც ისე მიმატოვეთ როგორც ყველამ, თქვენ პირობა დაარღვიეთ.
-ლიზი სახლში წაგიყვან.
-მატე, მათ ფიცი მომცეს, მათ დაიფიცეს.
ეს ვუთხარი და ძლიერ მოვეხვიე მას.
-დამშვიდდი, თუმცა ტყუილად გთხოვ ამას, მეც არ ვიცი როგორ ვუძლებ ამ ტკივილს, მხოლოდ იმიტომ მიკავია თავი მაგრამ რომ მე თუ დავეცი შენ არავინ წამოგაყენებს, ამიტომ არ დავეცემი. ძლიერად ვიდგები და გავუძლებ ჩემი მეგობრის სიკვდილს, რომ შენც წამოგაყენო და მეც მყარად ვიდგე.... ლიზი სახლში წავიდეთ.
-ა, სად? სახლში? მე სახლი არ მაქვს.
-შენს ოჯახთან წაგიყვან ლიზი.
-ოჯახთან? მე ოჯახი არ მყავს. ისინი ეხლა დაირუპნენ, მე არავინ აღარ მყავს, მე მარტო ვარ.
-ამის შემდეგ არაფერი მახსოვს, დილით უცხო ოთახში გავიღვიძე, მივხვდი სახლში არ ვიყავი.
-დილამშვიდობისა ლიზი.
-მათე? სად ვარ? შენ რა გინდა ააქ?
-ჩემს აგარაკზე ვართ.
-კიმაგრამ როდის წამოვედით?
-ორი დღეა აქ ვართ.
-ორი დღე? და აქ რა მინდა?
-ძალიან დიდი ტრამვა მიიღე მარის და ლუკას სიკვდილით, ამიტომ ექიმებმა არჩიეს დიდი დოზა დამამშვიდებელი გაეკეთებინათ.
-და აქ რა მინდა?
ვუთხარი რომ შენი ძმა ვიყავი. მათ კი მირჩიეს სადმე სუფთა ჰაერზე გამეყვანე ცოტახნით და გადავწყვიტე წამომეყვანე, მამაშენის წინააღმდეგ წავედი, მოვემზადე კიდეც თუ რაიმეს მეტყოდა.
-დარეკა ჰო?
-ლიზი....
-არ დაურეკავს არა?
-მაპატიე, მაგრამ არც შენ დას და არც დედაშენს.
-ვიცი, პატიება რა საჭიროა და რამდენხანს ვრჩებით?
-რადგან უკეთ ხარ დღესვე წავიდეთ.
-არდადეგები დაიწყო, მე იქ აღარავინ მყავს, არ მინდა იმ ქუჩებში ვიარო დროებით მაინც სადაც მე მარი და ლუკა ერთად დავდიოდით, ვერ წარმოიდგენ მე რა ცუდად ვარ, აღარავინ მყავს, ისევ ერთ მხარეს მე მეორე მხარეს ადამიანები, ეს ჩემთვის ყველაზე დიდი ტკივილია რაც კი ოდესმე მიმიღია.
-გინდა აქ დავრჩეთ ერთი ორი დღით?
-შენ თუ სადმე არ მიდიხარ, ან ხელს თუ არ შეგიშლი. შეგიძლია შეყვარებულიც მოიყვანო, რომ არ იეჭვიანოს ან აუხსნა მდგომარეობა.
-არა მე არსად მივდივარ ისედაც მთელი ზაფხული აქ უნდა გამეტარებინა შეყვარებული კი არ მყავს.
-მაშინ ერთი კვირა.
-ორი.
-ორი.
-მაშ ასე მოგესალმებით, თქვენ იმყოფებით მათეს აგარაკზე, გთხოვთ წამობრძანდით დაგატვალიერებინოთ.
-უი ტანსაცმელი.
-არაუშავს ჩემი საკმარისადაა.
-შენი?
-ჰო ჩემი.
-მაშ მიბოძეთ რომ ჩავიცვა.
ეს დღეები ჩემთვის ნამდვილი ჯოჯოხეთი იყო, საშინლად მენატრებოდა ლუკა და მარი, საკმაო ფოტო აღმოვაჩინე მათესა და ლუკასი, თვალებზე ცრემლები კი არ წყდებოდა, ვიხსენებდით ლუკასა და მარის, მაგრამ უფრო ხშირად ვცდილობდით ტკივილი არ გაგვეხსენებიდა და მათი გახსენებით თავს ვიკავებდით, უნდა ვთქვა რომ ნამდვილად საოცარი დღეები გავატარე, საოცრება არის აქ ყოფნა, ყოველ დღე მე და მათე ერთად ვაკეთებთ სადილს, მდინარეზე დავდივართ, საღამოობით კი ბუხრის წინ დაუსრულებლად ვსაუბრობთ, საოცარია აქ ყოფნა, არ მინდა აქედან წასვლა. თუმცა ერთი კვირა და წასვლაც მომიწევს. ხო არ ვიცი რა მოხდა მაგრამ მამაჩემმა დამირეკა, დედას უთქვამს აგარაკზე არის მეგობრებთან ერთადო, მამამ კი მითხრა როდესაც მოგინდება მაშინ დაბრუნდი, ოღონდ საქციელებით ფარგლებს არ გასცდე, გამიკვირდა ნუთუ მიცნობს მამა რომ რაიმე საყვედური მითხრას? არ გამიკვირდება სხვა რომ მივუშვა ჩემს ნაცვლად და რომ გალანძღოს. მე და მათე საოცრად ვერთობით აქ, არავინ არის ჩვენს გარდა, ვატყობ ჩვენი ურთიერთობა ფარგლებს იქით გადის, მაგრამ ეს ხომ საოცარი ადამიანია. ოთხი დრე დარჩა და დავტოვებ აქაურობას.
-ლიზი იცი რაღაც მინდა გითხრა.